And our time is running out...

Θυμάμαι πως πριν πολύ καιρό είχα αρχίσει να μετράω ημέρες για να έρθουν τα Χριστούγεννα.
Θυμάμαι πως δεν άντεχα.. πως το μόνο που ήθελα ήταν να έρθουν.
Και τώρα.. τώρα που πέρασαν οι μέρες..
Τώρα δεν θέλω.
Δεν θέλω...

Περνάει.. τόσο.. τόσο γρήγορα ο χρόνος...
Με φοβίζειιι.. μου υπενθυμίζει πολλά πράγματα..
Νίωθω τόσο παράξενο...

Φοβάμαι λοιπόν πως μόνο μισός χρόνος μας έχει μείνει..
Πως μετά θα φύγεις... θα πας Αγγλία...
Προσπάθησες να με καθησυχάσεις ότι θα έρχεσε το καλοκαίρι..
Μα δεν είναι το ίδιο... δεν θα είναι...
Και αν ισχυεί αυτό δηλαδή...our time is running out...
Δεν θέλω να σε χάσω.. δεν μπορώ.. δεν θα το αντέξω..

Μ'αρεσουν τα Χριστούγεννα... τα λατρεύω.
Την γιορτινή ατμόσφαιρα, τα στολισμένα σπίτια, το χίονι, το τρενάκι.. όλα...
Αλλά δεν  ξέρω.. νίωθω αλλίως...
Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει ότι ήρθαν..
Μαζι με αυτά θα φύγει και ένας ολόκληρος χρόνος...
Ένας απερίγραπτος χρόνος...
Πάντα με πίανει μια παράξενη μελαγχολιά..
Δεν μπορώ να αφησω εύκολα πράγματα πίσω μου..
Πόσο μάλλον όλα όσα έγιναν, όλες αυτές τις αναμνήσεις...
Μου ειναι δύσκολο..

Σημέρα να ξέρεις ότι με έκανες τόσοοο χαρούμενη...
Ένιωσα τόσο ωραία.. Ναι ήταν ωραία μέρα..
Αλλά δεν... δεν ξέρω...
Γιατί ειμαι μπερδεμένη... γιατί περνάει ο χρόνος, και με φοβίζει..
Μην φύγεις, μην με αφησεις... σε παρακαλώώ....


"And I am up here holding on to all those chandeliers of hope

And like some drunken in this city

I go singing out of tune

Singing how I’ve always loved you, darling

And I always will"

*ότι πιο μπερδεμένο έχω γράψει.. δεν νομίζω ότι καταλαβαινεται και τίποτα έτσι όπως τα έγραψα.. απλά είναι όλα τα συναισθήματα που νίωθω και τα αποτυπώνω έτσι..
Εφ.