Oh take me back to the start.

Αυτός είναι και ο τίτλος του blog μου. Να πάω πάλι απο την αρχή. Να κάνω μια νέα αρχή. Μακρυά απο άτομα που με κάνουν να πονάω, να κλαίω. Μια αρχή με άτομα που πραγματικά με αγαπάνε. Που με κάνουν να γελάω. Ναι μια νέα αρχή χρειάζομαι. Όμως.. είναι τρομερά δύσκολο. Τρομερά δύσκολο να αφήσω πίσω μου όλες αυτές τις αναμνήσεις που με κάνουν να χαμογελάω, να νίωθω ένα ρίγος σε όλο μου το σώμα, που με κάνουν να κλαίω γιατι θα ήθελα να τις ξαναζήσω. Μου είναι τρομερά δύσκολο να τον αφήσω πίσω μου. Γιατί όσο και να προσπαθώ, η παρουσία του στο σχολείο δεν με αφήνει. Όταν με κοιτάει πραγματικά νιώθω ένα συναισθημά που μόνο αυτός με έχει κάνει να νίωσω. Ένα περιέργο συναίσθημα που πραγματικά δεν μπορώ να το περιγράψω.
Μια μέρα πριν αρχίσουμε το σχολείο ήμουν στο κρεβάτι μου με τα ακουστικά ακούγοντας μουσική απο το mp3 μου <3. Το αλμπουμ In rainbow των Radiohead. Συγκεκριμένα το All I need. Σκέφτομουν διάφορα και παράλληλα ένιωθα ένα σφίξιμο σε όλο μου το στήθος, την καρδια μου να χτυπάει ποιο γρήγορα και στο μυαλό μου να κυριαρχεί μόνο ένα όνομα και μόνο μια φιγούρα. Πραγματικά χρειαζόμουν τόσο πολύ να τον δω. Και όταν τον είδα. Πραγματικά η καρδία μου πήγε να φύγει απο την θέση της. Πότε δεν έχω νίωσει έτσι για κανέναν αλλόν. Κατα την διάρκεια τησ διαδρομής την πρώτη μέρα ένιωθα ένα σφί3ιμο στο στήθος κ στην καρδιά,  ένα αγχος που δεν έχω 3ανανιώσει έτσι. Και όταν τον είδα πραγματικα... Δε μπορώ να περιγράψω πως ένιωθα. Απο την μια χαιρόμουν που είχα να τον δω τόσο καιρό και επιτέλουσ ήταν απέναντι μου απο την άλλη όμως, ή3ερα ότι είναι με άλλην τώρα και ένιωθα κάπως. Ήθελα να τον κάνω να ζηλέψει. Αλλά όταν με κοιτούσε πραγματικά ήταν πολύ δυσκολο, Και η παρεα μου ήταν ακριβως απέναντι στην δικιά του. Και συνεχως οι ματιές μας συναντιοντουσαν. Επίσης έγινε κάτι που κάποιος άνετα θα το χαρακτίρηζε ανόητα αλλά για εμένα ήταν κάτι πολύ σημαντικό. Κάτι που ένιωσα πολύ περίεργα. Δεν έχω 3ανανίωσει έτσι ;|
Είμασταν έ3ω απο το σχολείο, μπροστα απο τα κάγκελα, και αυτόσ με την παρέα του λίγο ποιο πέρα. εγώ ήμουν ακουμπισμένη πίσω στα κάγκελα και έκανα 3-4 βηματα  ποιο μπροστά να πω κάτι σε μια κοπέλα. Δεν πέρασαν 2 λέπτα και με μικρά βήματα προσ τα πίσω και πήγα να ακουμπήσω τα χέρια μου στο πεζούλι. Αλλά το αρίστερο μου χέρι ακούμπησε αυτόν. Ήταν εκει και μιλούσε με κάποιουσ που ήταν στην αυλη. Δεν είχα καταλάβει πότε πήγε εκεί. Ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνάει όλο μου το σώμα και η καρδία μου χτυπούσε σαν τρελή. Ποτέ δεν έχω 3ανανιώσει έτσι με ένα απλο άγγιγμα. Ποτέ. Για αυτό πιστεύω ότι θα μου είναι τρομερά δύσκολο να προσπαθήσω να τον 3εχάσω.

Eφ.