Σου γράφω πάλι απο ανάγκη, η ώρα 5 το πρωί.

"Καθένας μας έχει αναμνήσεις που θα τις μοιραζόνταν μόνο με τους φίλους του.
Και αναμνήσεις που δεν θα τις μοιραζόνταν ούτε με τους φίλους του, αλλά μόνο με τον εαυτό του, στα κρυφά.
Υπάρχουν όμως κι άλλες, που ο άνθρωπος φοβάται ακόμη και να τις ψιθυρησει στον εαυτό του..."

Αυτό το απόσπασμά το έχει στο πίσω μερος του αγαπημένου μου βιβλίου, του υπόγειο του Ντοστογιέφσκι. Δεν έχω να πω τίποτα πραγματικά.. Με εκφράζει απόλυτα το παραπάνω απόσπασμά, όπως και το βιβλίο που το προτύνω ανεπηφύλαχτα.
Είναι ότι ποιο υπέροχο έχω διαβάσει..
Όσο αναφορά το παραπάνω απόσπασμα δεν το έβαλα τυχαία..
Αφορμή ήταν κάτι κείμενα που είχα γράψει παλαιότερα... και μου θύμησαν τόσα πολλά..
Τόσες αναμνήσεις...
Που δεν μπορώ ούτε στον εαυτό μου να τις ψιθυρήσω..
Και είμαι σίγουρη ότι όλοι έχουν τέτοιες.. (;

* το συγκικρημένο ποστ το έγραψα χθεσ το πρωι γύρω στισ 5 αλλά δεν πρόλαβα να το βάλω για αυτό το έβαλα σημερα (: μικρό αλλά σημαινει πολλά για εμένα..

Εφ.

It's times like these you learn to live again.

Ένα τεράστιο κύμα θετικής ενέργειας υπάρχει μέσα μου παρά τον βροχερό καιρό.
Περίμενα καιρό για να κάνω αυτό το ποστ, για να βεβαιωθώ ότι όλα πλέον έχουν πάρει την σωστή τους σειρά.
Και πραγματικά αυτό έγινε και με χαρωποιεί ιδιαίτερα.
Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα τις τελευταίες μέρες.
Προς στο καλύτερο -ευτυχώς- .

Με τις φίλες μου έχει αλλάξει εδώ και καιρό η στάση του απέναντι μου.
Δεν είχα γράψει τίποτα γιατί ήθελα να είμαι σίγουρη.
Και πλέον πιστέψτε με μπορώ να είμαι.
Μου εξήγησαν τι είχε γίνει οπότε όλα είναι καλά πάλι.
Και χαίρομαι για αυτό.

Μετά απο την επανεσυνδεση μας λοιπόν όλα πάνε καλά/.
Σαν να γύρισε ο τροχός.
Απο Οκτώβριο όλα πήγαιναν χάλια (τα περισσότερα δηλαδή. )
Και τώρα... τώρα πάνε όλα προς το καλύτερο.
Έχω λόγους να χαμογελάσω ξανά, να χαίρομαι, να ονειρεύομαι με ουσία.
Δεν με νοιάζει αν όλα αυτά θα "φύγουν" και γίνουν τα πράγματα όπως πριν..
Δεν θέλω να το σκέφτομαι.
Θέλω απλά να ζήσω αυτές τις ημέρες.
Αυτές τις όμορφες ημέρες.

Μέχρι και με αυτόν έχει αλλάξει το σκηνικό.
Δεν μπορώ να προσδιορίσω με λέξεις την κατάσταση..
Απλά πάνε όλα τόσο καλά..
Εντάξει αν πηγαίναν τα πράγματα τόσοο καλά δεν θα πήγαινε Αγγλία για μια εβδομάδα.
Μου το είχε πει, σήμερα έφυγε.
Αλλά έχει και τον σκοπό του αυτή η απόσταση της μιας εβδομάδας.
Που φυσικά δεν θα αφήσω να με κατεβάσει σε θέμα ψυχολογικό.
Θέλω να είμαι καλά.
Και επειδή αυτήν την περιόδο μπορώ να είμαι δεν θέλω να αφήσω τίποτα να με κατεβάσει :)

*Ενά αισιόδοξο ποστ απο εμένα, που δεν σας έχω συνήθισει σε τέτοια ( ω, ναι απο τοτέ που έφτιαξα αυτό το μπλογκ δεν περνούσα και την καλύτερη περίοδο της ζωής μου )
Εφ.

Now I've got that feeling once again, I can't explain you would not understand,this is not how I am.

 

Χθές το βράδυ ήμουν στο σπίτι του ξαδερφού μου με κάτι φίλους του κλπ.

Αυτοί είχαν βγάλει τις κιθάρες τους και έπαιζαν τραγούδια τύπου Radiohead, Audioslave, Muse και απο άλλα Alternative rock groups.

Εγώ κοίτουσα τα ράφια με τους δίσκους που είχε ο μπαμπάς του ξαδέρφου μου.

Στο πρώτο ράφι έπεσε το μάτι μου σε ένα δίσκο των Pink Floyd.

Άρχησα να τον περιεργάζομαι.

Ήταν το The Wall.

Μιας και είχα ακούσει ότι ο ήχος των δίσκων ήταν μακραν καλύτερος απο ότι ενός CD πείρα τον δίσκο και τους είπα να το βάλουν.

Έβαλαν τον 2ο δίσκο στο πικαπ που περιειχε αγαπημένα μου τραγούδια όπως το Hey you και το Comfortably numb.

Έβαλαν δυνατά τα ηχεία και εγώ κάθησα σε έναν καναπέ με το "χαρτί" (όχι δεν ήταν χαρτί :Ρ ήταν αυτό που έχει μέσα τον δίσκο άλλα δεν μου έρχετε ακριβώς το όνομα. ) που είχε τους στίχους γραμμένους και περίμενα να αρχίσει.

Πρώτο τραγούδι που έπαιξε απο το Side 3 ήταν το Comfortably Numb, αν και κανονικά δεν είναι αυτο.

Με το πρώτο άκουσμα της κιθάρας μπορούσες να καταλάβεις την διαφορά του ήχου.

Μακράν πιο καθαρός, πιο διαπεραστικός, εγώ ανατρίχιασα μάλιστα όταν άρχισαν τα λόγια.

Ένιωθα κάθε κύτταρο του σώματος μου να αποροφά τον ήχο του τραγουδιού.

Είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα, δεν ξέρω αν διατυπώνω σωστά αυτό που ένιωσα, είναι δύσκολο.

Ίσως μόνο όταν το νίωσεις και ο ίδιος αυτό το συναίσθημα θα το καταλάβεις.

Θα ήθελα τόσοοοο πολύ να είχαν και τον δίσκο με το Wish you Were Here.

Είναι το αγαπημένο μου τραγούδι απο αυτό το συγκρότημα που θέλω πάρα πολύ να νιώσω αυτην την ανατριχίλα, αυτό το συναίσθημα που ένιωσα και με το Comfortably Numb.

Το πικαπ συνέχισε να παίζει τραγούδια απο αυτόν τον υπέροχο δίσκο και η χθεσινή βραδυά ήταν πολύύ όμορφη, με ένα πολύ περίεργο συναίσθημα για εμένα.

Ίσως να συναίβει αυτο επειδή αυτλα τα τραγούδια σημαίνουν πολλά για εμένα.

Και εμείς έχουμε πικαπ στο σπιτι μόνο που έχει ένα μικρό πρόβλημα και έτσι δεν γίνεται να παίξει δίσκους :(

Αλλά ο μπαμπάς μου μου υποσχέθηκε (μιας και ξέρει πόσο πολύ αγαπάω την μουσικη) να το φτίαξουν.

Και όσοι έχετε δίσκους και πικαπ στο σπίτι σας το προτείνω να ακούσετε απο εκεί.

Είναι κάτι σαν μαγική στιγμή.. <3

Εφ.

I just wanted to hold you in my arms..

Ήθελα να κάνω ένα ποστ αφιερωμένο σε αυτό το τραγούδι.
Ένα τραγούδι που έχει σημαδέψει πολλές στιγμές τις ζωης μου.
Κάθε φορά που το ακουώ νίωθω εκείνο τον αερά που φυσούσε εκείνον τον Απρίλιο στο καράβι για Ιθάκη.
Η φωνή του Bellamy να μου τραγουδάει far away this ship has taken me far away from the memories of the people who care if I live or die.
Και συνέχως να πατάω το replay.
Και θυμάμαι.. θυμάμαι που είχες έρθει δίπλα μου...
Και με είχες ρωτήσει τι ακούω. 
Θυμάμαι τα πάντα απο εκείνην την συζητηση..
Απο εκείνο το ταξιδι...
Όταν ακόμα δεν ήξερες για εμένα.. Για το τι ένιωθα..
Δεν είμαι σίγουρη βέβαια μέχρι και σήμερα αν ξερεις τι νίωθω...
Μπορεί να έχεις κατάβει κάτι... αλλά είναι λίγο αυτο που ξερεις...
Αν ήξερες πόσο πολύ... πόσο πολύ θέλω να είμαι μαζί σου..
Θα ήθελα αυτην την στιγμή...
Να είμασταν πάλι σε εκείνο το πλοίο.. Με προορισμό την Ιθάκη...
Την δική μας Ιθάκη...
Να μπορούσα να σου εκφράσω όλα όσα νίωθω.. μέσα απο αυτό το τραγούδι.
Που μπορώ να χαρακτηρίσω  ίσως και το αγαπημένο μου..
Τόσες αναμνήσεις αυτό το τραγούδι...
Σαν να μιλάω εγώ...
Μερικές φορές νίωθω λες και είναι το soundtrack της ζωής μου..
Κάθε στίχος του είναι σαν να μιλάει για εμένα...
Μπορώ να κάτσω και να γεμίσω σελίδες για το τι σημαίνει κάθε στίχος αυτού του τραγουδιού για εμένα...
Τόσες αναμνήσεις... τόσες πολλές...


But I'll never let you go
If you promised not to fade away
Never fade away...

Αυτό το ποστ σημαίνει πολλά για εμένα.. μπορεί να μην είναι μεγάλο αλλά ... είναι απλά για ένα τραγούδι που λατρεύω με όλη την σημασία της λέξης..
Και για ένα άτομο το οπόιο επίσης είναι πάρα πολύ σημαντικό για εμένα..


Εφ.

And If I could be who you wanted...

Θέλω εδώ και καιρό να αρχίσω να κάνω αυτό το ποστ.
Να αρχίσω να γράφω, να γεμίζω σελίδες για το πως νίωθω τον τελευταίο καιρο σχετικά με όλους και με όλα.
Δεν ξέρω, ποτέ δεν έχω ξαναυπάρξει σε τέτοια κατάσταση...
Προδοσία, προδοσία, προδοσία απο παντού.
Απο τα άτομα που δεν το περίμενα.
Απο τις ποιο κοντινές μου φίλες...
Που πραγματικά δεν δεν... δεν το περίμενα. Είναι ότι χειρότερο μου συμβαίνει.
Απο το άτομο που θεωρούσα κολλητη μου.
Που είμαι πλέον σαν να μην υπάρχω για αυτην. Αυτό καταλαβαίνω, έτσι με κάνει να νίωθω.
Και έχω χίλια δυο παραδείγματα να πω για αυτό αλλά δεν έχω το κουραγιο να τα γράψω, δεν αποσκοπούν σε κάτι.
Και απο άλλες μου "φίλες" νίωθω έτσι.
Χθες έμαθα ότι μια απο αυτές με ζηλεύει! Ποια εμένα?
Γιατί λέει είμαι ποιο όμορφη, ποιο καλά στα μαθήματα, με τα αγόρια κλπ.
Και συνεχώς.. μου πάει κόντρα.. :/
Δεν ξέρω γιατί γίνεται αυτό, εγώ δεν έχω δώσει τέτοια δικαιώματα... Δεν ξέρω αν καταλαβαινεται τι θέλω να πω...
Η σχέση του ήταν φίασκο όπως το είχα προβλέψη χωρίσανε απο την πρώτη εβδομάδα.
Και ξέρετε που είναι το αστείο?
Ότι με αυτόν τα πάω καλύτερα αν μπορώ να το θέσω έτσι, από ότι με τις "φίλες" μου.
Βέβαια υπάρχει και ένα άτομο που είναι σταθερό σε εμένα, που ποτέ δεν μου έχει δειξει ότι θα με προδώσει, ένα άτομο που μπορώ να εμπιστευτώ.
Την ξέρω απο 3 χρονών, απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου θυμάμαι και αυτήν.
Είναι αυτό που λέμε φίλη- αδερφή.
Είναι η Κατ μου <3
Με την οποία μπορεί να είχα απομακρυνθεί λίγο τον τελευταιο καιρό απο ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΛΑΚΙΑ μου τώρα που το συνηδητοποιώ, αλλά αυτη ήταν πάντα εκεί για εμένα.
Μπορεί για πολλούς να μην είναι η ιδανική για δεν την ξέρουν πολύ απλά.
Δεν ξέρουν πόσο μπορεί να σε κάνει να γελάσεις, πως μπορεί να σε βοηθήσει, δεν την ξέρουν απλά.
Πάντα ήταν εκεί για εμένα και το ξέρω ότι θα είναι.
Και είναι ένα στήριγμα για να μπορώ να σκεφτώ θετικά τώρα που όλοι μου γυριζουν ξαφνικά την πλάτη χωρις και εγώ η ίδια να ξέρω τον λόγο.
Και νίωθω πολύ τυχερή για αυτό.
Κατ μου, μην με αφήσεις και εσύ. Σε αγαπάω.

* Είχα ανάγκη να το κάνω αυτό το ποστ για ένα απο τα πλεον πιο σημαντίκα άτομα που έχω στην ζωή μου. :)
Eφ.

Σιωπή.

Παλιά φωτογραφία
στην άδεια παραλία
σιωπή.. :|

κοιτάζω απ'το μπαλκόνι
το δρόμο που θολώνει
η βροχή...

Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες
βασιλεύουν οι μάγισσες
βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε
στον αφρό.

Λένε πως μας άφηνες στα κύματα
φυλαχτά και μηνύματα
τα βρήκανε τα παιδιά και χαθήκανε
ξαφνικά...

Η πόλη σαν καράβι
τα φώτα της ανάβει
γιορτή.

Θυμάμαι που γελούσες..
να μείνω μου ζητούσες.
παιδί.

Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες
βασιλεύουν οι μάγισσες
βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε
στον αφρό...

http://www.youtube.com/watch?v=28I9KSCcoCc&feature=related

*Ποστ διχωσ καποιο νοημα απλά λατρεύω και με εκφραζει το παραπάνω τραγούδι..


Έφ.